یک خودرو برای داشتن راحتی بیشتر، نیاز به فنرهای خیلی نرم و انعطاف‌پذیر دارد. اما راحتی فقط هدف ما در ساخت یک خودرو نیست. ضمن اینکه باید بتواند سریع حرکت کند. ایمنی بالایی نیز باید داشته باشد. یعنی اینکه حالت پایدار خود را حفظ نماید. بنابراین برای اینکه خودرویی پایدار باشد تعلیق آن باید خاصیت ضربه‌گیری بالایی داشته باشد اما همین خاصیت، خود از راحتی سرنشین خودرو می‌کاهد. به این ترتیب می‌بینیم که در خودرو همیشه تضادی بین راحتی و ایمنی وجود دارد.

مهندسین و متخصصین صنعت خودرو در بسیاری از کشورهای جهان تلاش زیادی کرده‌اند تا با استفاده از موادی چون فولاد، روغن و کائوچو به سطحی که در آن الزامهای راحتی و پایداری خودرو رعایت شده باشد برسند و در این راه به موفقیت هایی نیز دست یافته‌اند. اما در زمینه پیشرفت در افزایش سرعت خودرو، می‌توان گفت که تقریباً همه خودروسازان به سطح قابل توجهی رسیده‌اند.

در مورد سرعت‌های بالا، باید بین راحتی و پایداری خودرو، یکی را انتخاب کرد. شرکتهای سازنده اتومبیلهای مسابقه، مسلماً پایداری خودرو را ترجیح می‌دهند، اما سازندگان خودروهای لوکس، راحتی را در اولویت کار خود قرار می‌دهند.

شنـاور بـودن خـودرو روی بـالشتکـی از هـوا رویـای مهنـدسـین بود. در سال 1847 ((جان‌ لوئیس)) اختراع خود را که در مورد فنرهای پتوماتیکی برای خودروهای راه‌آهن، لوکوموتیوها، خودروهای سنگین بود در مقاله‌ای به ثبت رساند. عنوان مقاله لوئیس ((الاستیسیته کامل هوای جو و کاربرد آن)) به عنوان یک جانشین برای فنرهای فلزی بود. به این ترتیب، لوئیس ادعا کرد که اختراع وی اولین فنر هوایی لاستیکی است.

به کمک سیستم تعیین هوایی، دو مؤلفه راحتی و ایمنی را می‌توان یکجا در خودرو فراهم آورد. راز این کار در جایگزین نمودن خاصیت الاستیسیته گاز فشرده به جای فنرهای فولادی و قرار دادن بدنه خودرو بر روی چهار بالشتک پنوماتیک موجود در بالن‌های تعلیق می‌باشد.