سده‌ بیستم با آرمان‌شهرهای آینده‌نگر و رؤیاهای تکامل بی‌پایان آغاز شد و با حسرت گذشته (نوستالژی) و جست‌وجوی بازسازی به پایان رسید. سده ی بیست و یکم نمی‌تواند در هیچ ‌کدام پناه جوید. نکته‌ پوچ و خندهداری در لحظه‌ی امروز بحران اقتصادی پساصنعتی و کشمکش فرهنگی پیش‌صنعتی ما وجود دارد. من کشمکشی میان مدرن و ضد مدرن یا صرفاً "برخورد تمدن‌ها" را در آن نمی‌بینم، آنچه می‌بینم بیشتر‌ برخورد نوگرایی نامتعارف است که از لحاظ زمانی و فضایی، با یکدیگر همگاه و هم‌ فاز نیستند. برنامه‌های چندگانه‌ جهانی‌شدن و ‌بومی‌جهانی شدن با هم همپوشی دارند، اما هم‌رویدادی ندارند. در این چارچوب چندگانگی (تکثر) های ستیزنده و درهم تنیده، پیش‌وند "پسا"( post) خود، کهنه و  دیروزین می‌شود. تا پایان سده‌ی پیش، اندیشمندان بسیاری برای "پایان" تاریخ و هنر، کتاب و انسانیت ـ به شکلی که ما آنها را می‌شناختیم یا اشک ریختند و یا آنرا جشن گرفتند. در حالی که "پسا‌های" گوناگون یکی پس از دیگری از راه رسیدند، بسیاری از اسطوره‌های پیش‌مدرن هم خواهان سهم خود در قلمرو روشنفکری و معنویت شدند.

به جای پیشوندهای به سرعت در حال تغییر"پس، پسا"، "ضد"، "نو یا نئو"، "فرا" و "زیر" (مجموعه) که القاکننده‌ حرکتی سنگدلانه به پیش، "در ستیز" یا "فراروی" است و عاجزانه می‌کوشد "در دل یا درون"  باشد، پیشنهاد من "برون یا بیرون" رفتن است: مانند: "برون‌سامانی"، "بیرون برادوی"، "بیرون نقشه"، یا "بیرون ‌درست (نادرست)، "برون‌آوازه"، "برون‌متعارف"، و گاه "برون‌رنگ" (به معنای نه همان رنگ و غیرعادی).[2] "برون مدرن" دوربرگردانی به توانمندی کاووش نشده‌ی پروژه‌ ی مدرن است. گذشته‌های پیش‌بینی‌نشده و خطرکردن‌ها را در کوچه پس‌ کوچه‌های کناری تاریخ مدرن، در حاشیه‌های اشتباه روایت‌های اصلی فلسفی، اقتصادی و تکنولوژیکی مدرن‌سازی و پیشرفت بازیابی می‌کند. ویکتور شکلوفسکی نویسنده و منقد، خطوط کلی حرکت مهره‌ی اسب در شطرنج را پیشنهاد می‌دهد که دنباله‌رو "جاده‌ی پررنج دلاور" است و آنرا به دیالکتیک ارباب ـ برده‌ی "پیاده‌های وظیفه‌شناس و شاه" ترجیح می‌دهد. حرکت‌های اریب، قطری و زیگ‌زاگی نمایانگر بازی آزادی انسانی، در رویا‌رویی با آخرت‌جویی‌های سیاسی و ایدوئولوژی‌هایی است که دنباله‌رو قوانین ابرانسانی دست نادیدنی بازار یا قدم‌رو (مارش) پیشرفت است. در حالی‌ که در بیرون مسیر لگدکوب ‌شده‌ ساخت‌وسازهای چیره‌ی تاریخ ویراژ می‌دهیم، باید از مسیرها کناری هم پیش برویم، ولی نه مو به مو، و فرصت‌های از چشم افتاده و جاده‌های ناپیموده را بازیابیم. این فرصت‌ها همانند مسیرهای ترابری همگانی در چشم‌اندازهای امریکایی که شاهراه‌ها و بزرگ‌ شاهراه‌های در حال تجزیه و نابودی از آن می‌گذرند، و با کنترل گرهای چندکاره‌ ترافیک بازبینی می‌شوند، در حافظه‌ مدرن مدفون‌اند.